من سر نخورم که سر گران ست


پاچه نخورم که استخوان ست

بریان نخورم که هم زیان ست


من نور خورم که قوت جان ست

من سر نخوهم که باکلاهند


من زر نخوهم که بازخواهند

من خر نخوهم که بند کاهند


من کبک خورم که صید شاهند

بالا نپرم نه لک لکم من


کس را نگزم که نی سگم من

لنگی نکنم نه بدتکم من


که عاشق روی ایبکم من

ترشی نکنم نه سرکه ام من


پرنم نشوم نه برکه ام من

سرکش نشوم نه عکه ام من


قانع بزیم که مکه ام من

دستار مرا گرو نهادی


یک کوزه مثلثم ندادی

انصاف بده عوان نژادی


ما را کم نیست هیچ شادی

سالار دهی و خواجه ده


آن باده که گفته ای به من ده

ور دفع دهی تو و برون جه


در کس زنان خویشتن نه

من عشق خورم که خوشگوارست


ذوق دهنست و نشو جان ست

خوردم ز ثرید و پاچه یک چند


از پاچه سر مرا زیانست

زین پس سر پاچه نیست ما را


ما را و کسی که اهل خوانست